روز حساب

روز آخر هر ماه، روز گرفتن حقوق هست. روزی که یک ماه منتظرش هستی تا دستمزد این همه خستگی و استرس رو بگیری. اما در بین همه این روزهای آخر ماه، روز 31 فروردین با بقیه روزهای مشابه یه فرق خیلی مهم داره. توی این روز هست که مشخص میشه حقوقت نسبت به پارسال چقدر افزایش پیدا کرده. دیروز یه همیچین روزی بود...

توی داروخونه ما یه رسم قدیمی  و جالب، مخصوص روز 31 فروردین وجود داره. این رسم که از سالها پیش مرسوم بوده، این هست که هر کس که اولین حقوق سال جدید رو میگیره، برای اینکه بدونه حقوقش چقدر افزایش پیدا کرده، بعد از اینکه حقوقش رو گذاشت تو جیبش، در اولین فرصت یه سر به دستشویی میزنه. یعنی تنها جایی که میشه با خیال راحت دور از چشم بقیه و دوربین ها نشست و حقوق رو شمرد. حالا هر کس از دستشویی خوشحال و خندان بیاد بیرون، معلومه که وضعیت خوب بوده و میزان حقوقش راضی کننده هست. ولی هر کس که با اخم و ابروهای در هم رفته بیاد بیرون، معلوم میشه که افزایش حقوقش کمتر از حدی بوده که انتظارش رو داشته. ولی دیروز با بقیه سالها فرق میکرد.

دیروز آخرین روز فروردین، پنجشنبه بود. صبح ساعت نه و نیم طبق روال همه روزه، در داروخونه رو باز کردم. بقیه بچه‌ها هم یکی یکی اومدن. روزهای پنجشبه، داروخونه خلوت میشه و نسخه خیلی کم میاد. به خاطر همین، روز پنجشنبه روز نظافت یا به قول یکی از بچه‌ها روز دستمال کشی هست. بعد از اینکه چراغها و سیستم ها رو روشن کردیم، هر کسی یه دستمال به دست گرفت و افتاد به جون داروخونه. یکی شیشه ها رو پاک میکرد، اونیکی گرد قفسه‌ها رو میگرفت. یکی دیگه روزی زمین تی میکشید. به هر حال همه منتظر بودن تا دکتر بیاد و اونها رو در این حال ببینه. شاید که تو حقوقشون تاثیر مثبتی داشته باشه. ساعت حدود 11 بود که دکتر رسید. تو دستش یه نایلون سیاه رنگ هم بود که امیدوار بودیم حقوق‌های ما باشه. دکتر مثل همیشه روپوش سفیدش رو پوشید و روی صندلی خودش نشست. یکی از ویزیتورها که از نیم ساعت پیش منتظر دکتر نشسته بود، به دکتر سلام کرد و گفت که از فلان شرکت اومده و چیزی اگه کم و کسر دارین بگین تا براتون بفرستم. دکتر هم چند قلم دارو سفارش داد. خلاصه اینکه ساعت ها به سرعت میگذشت و خبری از دادن حقوق نشد. یکی از بچه ها اونقدر شیشه رو دستمال کشیده بود که فک کنم یه میلیمتری از ضخامت شیشه کم شده بود. دیگه داشت نزدیک موقع رفتن میشد. همه نگاهها به حرکات دکتر بود. ساعت نزدیک یک بعد از ظهر بود که دکتر کشوی میزش رو باز کرد و نایلون سیاهی که صبح با خودش آورده بود رو از تو کشو درآورد. حدسمون درست بود. اون نایلون پر بود از تراول‌های پنجاه هزار تومنی. پولها با کش بسته بندی شده بودن و روی هر کدوم اسم یکی از بچه‌ها نوشته شده بود. بسته بعضی‌ها نازک و بسته بعضی دیگه بزرگتر بود. دکتر یکی یکی بچه ها رو صدا زد و حقوقشون رو بهشون داد. ولی بر خلاف سالهای بعد امسال کسی به دستشویی نرفت. دکتر بسته هر کسی رو میداد، بهش میگفت، خسته نباشید، شما میتونید برید. قلبم داشت از جاش در میومد. تا اینکه دکتر اسم منو هم صدا کرد. بسته من رو بهم داد و مثل بقیه گفت که میتونید برید. پولها رو تو جیب شلوارم گذاشتم و لباسهام رو پوشیدم. ماشین رو جای نسبتا دوری پارک کرده بودم. توی مسیری که تا رسیدن به ماشین پیاده میرفتن، همش به این فکر میکردم که حقوق امسالم چقدر افزایش پیدا کرده.  تا نشستم تو ماشین، پولها رو از جیبم درآوردم و شروع کردم به شمردن. یک، دو، سه و... یکی یکی میشمردم. بیست، بیست و یک و ... پولهای شمرده نشده رفته رفته داشت نازکتر میشد ولی هنوز به حقوق سال قبلم نرسیده بودم. شمردم شمردم شمردم تا اینکه تموم شدن. نه این امکان نداره... این که حقوق سال پیش من بود...