قرصهای مالیدنی

بعضی از شغلها هستند که بازنشستگی تو اونها تعریف نشده و هر کس تا هر وقتی که دلش بخواد میتونه کارش رو تو شغلها ادامه بده. یکی از این شغلها که اتفاقا خیلی هم شغل حساسی هست، شغل طبابت یا همون پزشکی هست. خیلی از مردم هم هستند که ترجیح میدن به جای مراجعه به پزشکهای جوون و کم تجربه به این پزشکها مراجعه کنن و از تجربه اونها نهایب بهره رو ببرن. اما از طرفی هم با بالا رفتن سن، قوای ذهنی به مرور تحلیل میره و فرد دیگه کارایی سابق رو تو کارش نخواهد داشت. حالا وقتی این شغل پزشکی باشه و سر کارش با سلامتی جامعه، مسئله خیلی حساستر میشه...

پس چرا فارسی نوشته!؟

    ما ایرانی‌ها همیشه فکر می‌کنیم هر چیزی خارجیش بهتره. البته بجز چند قلم کالای انگشت شمار، مثل برنج و پسته و فرش و چند تا چیز دیگه. مابقی چیزها خارجیش حتما بهتره. زیاد هم مهم نیست این خارج که میگیم فرانسه باشه یا ترکیه، آمریکا باشه یا هندوستان، فقط چینی نباشه. وقتی هم که این کالا، دارو باشه و پای سلامتی‌ در میون باشه، به هر قیمتی که هست، دوست داریم دارویی که می‌خریم بهترین دارو باشه. درسته که معمولا کالاهای خارجی کیفیت بیشتری نسبت به کالاهای ایرانی دارند و دارو هم از این قانون کلی مستثنی نیست ولی نقش پزشک‌ها رو هم در ایجاد این تلقین، نمی‌شه نادیده گرفت. خیلی از پزشک‌ها هستند که مریض رو مجبور می‌کنن که حتما داروی خارجی تهیه کنه و معتقند که داروهای ایرانی اثر کافی رو ندارند. در حالی که هیچ تحقیقی در این مورد انجام ندادند و بدون توجه به توان مالی مریض، هزینه بالای داروی خارجی رو به اون‌ها تحمیل می‌کنند...