"خارجشیو میخوام!" این جمله ای هست که هر روز بارها تو داروخونه به گوش میرسه. خیلی از مریضها حاضرند، ده ها برابر پول برای داروهای خارجی پرداخت کنند. داروهایی که گاها ساخت کشورهای درجه چندم هستند و کیفیت به مراتب پایینتری نسبت به داروهای ایرانی دارند. ولی مردم ما معتقد هستند که جنس خارجی همیشه بهتر هست و مرغ خارجی ها رو غاز می بینند...
ما ایرانی‌ها همیشه فکر می‌کنیم هر چیزی خارجیش بهتره. البته بجز چند قلم کالای انگشت شمار، مثل برنج و پسته و فرش و چند تا چیز دیگه. مابقی چیزها خارجیش حتما بهتره. زیاد هم مهم نیست این خارج که میگیم فرانسه باشه یا ترکیه، آمریکا باشه یا هندوستان، فقط چینی نباشه. وقتی هم که این کالا، دارو باشه و پای سلامتی در میون باشه، به هر قیمتی که هست، دوست داریم دارویی که می‌خریم بهترین دارو باشه. درسته که معمولا کالاهای خارجی کیفیت بیشتری نسبت به کالاهای ایرانی دارند و دارو هم از این قانون کلی مستثنی نیست ولی نقش پزشک‌ها رو هم در ایجاد این تلقین، نمی‌شه نادیده گرفت. خیلی از پزشک‌ها هستند که مریض رو مجبور می‌کنن که حتما داروی خارجی تهیه کنه و معتقند که داروهای ایرانی اثر کافی رو ندارند. در حالی که هیچ تحقیقی در این مورد انجام ندادند و بدون توجه به توان مالی مریض، هزینه بالای داروی خارجی رو به اونها تحمیل می‌کنند...
داشتم فاکتور داروها رو تو نرم‌افزارمون وارد میکردم که متوجه چیز عجیبی شدم. قیمت سوی منوپوز نسبت به قیمت قبلیش کاهش پیدا کرده بود. اونم نه یه کاهش جزئی، بلکه حدود یک سوم قیمت قبلی. با خودم گفتم حتما کاسه‌ای زیر نیم کاسه است.