دکتر این داروخونه که توش کار میکنم آدم خیّری هست و بعضی وقتها که تشخیص میده مریض نیازمند هست، بهش تخفیف میده و یا اصلا ازش پول نمیگیره! اما مسئله‌ی مهمی که اینجا هست، ابنه که چطور میشه تشخیص داد که کسی واقعا نیازمند هست یا نه! ملاک این تشخیص چی باید باشه؟
"خارجشیو میخوام!" این جمله ای هست که هر روز بارها تو داروخونه به گوش میرسه. خیلی از مریضها حاضرند، ده ها برابر پول برای داروهای خارجی پرداخت کنند. داروهایی که گاها ساخت کشورهای درجه چندم هستند و کیفیت به مراتب پایینتری نسبت به داروهای ایرانی دارند. ولی مردم ما معتقد هستند که جنس خارجی همیشه بهتر هست و مرغ خارجی ها رو غاز می بینند...
یکی از مشکلاتی که بیشتر داروخونه‌ها با اون مواجهند، کسانی هستند که می‌خوان داروهایی که گرفتند پس بدن. بهانه‌های مختلفی هم برای این کارشون دارند. بعضی‌ها بعد از لاینکه نسخه‌‌شون آماده تحویل شده جلوی صندوق، وقتی چشمشون به داروهاشون میوفته تازه می‌فهمند که تو خونه از همشون دارند و یه باره کل نسخه رو پس میدند. در این موارد چاره‌ای جز پس گرفتن داروها وجود نداره و داروها رو پس میگیریم و اگه احیانا تائید نسخه از اینترنت گرفته شده باشه، از سیستم حذفش می‌کنیم. مشکل وقتی دو چندان میشه که مریض یه قسمتی از نسخه رو میخواد پس بده. در این صورت اگه تائید نسخه گرفته شده باشه، باید حذف بشه و دوباره از اول تائید نسخه گرفته بشه. بعضی‌ها هم هستند که بعد از اینکه میرن خونه تازه متوجه میشن که ای داد بیداد از این داروها که تو خونه داشتم و بعد از چند روز و گاها چند ماه دیگه میان که داروهاشون رو پس بدن. ما هم که گردنمون از مو نازکتر و مجبوریم که قبول کنیم. اما یکی از انواع داروهای برگشتی، داروهایی هست که بعد فوت مریض توسط وارثین، به حراج گذاشته میشه...