شماره بده

چند روزی هست که وارد کردن شماره همراه بیمه شده توی سایت تامین اجتماعی اجباری شده. یعنی مجبوریم از همه نسخه‌هایی که نیاز به تائید اینترنتی دارن، شماره همراه بگیریم. این شماره گرفتن‌ها هم برای خودش داستانی شده‌...

  این بیمه‌ها هر روز یه برنامه‌ی جدیدی درمیارن. آخریش هم اینه. هر روز باید از سی چهل نفر شماره تلفن بگیریم. بعضی‌ها که کلا به همه چی مشکوک هستن میپرسن: برای چی میخواین؟ بدون شماره تائید نمیشه؟ من همیشه از داروخونه‌ی فلان میگرفتم، اونا شماره نمی‌گرفتن؟ شماره خونه بدم نمیشه؟ شماره خودم رو بدم یا مریض رو؟ آخرشم بعضی‌هاشون شماره‌ی اشتباهی میدن.

   بعضی‌ها هم هستن که اصلا موبایل ندارن. مثلا یه پیرزنه که تنهایی اومده داروهای همیشگیش رو بگیره. میگه من که تلفن همراه ندارم. شماره خونه رو بدم؟ میگم نمیشه، باید شماره همراه باشه. میگه شماره همراه پسرم رو بدم میشه؟ میگم عیبی نداره بده. یه دفتر کوچیک از کیفش درمیاره و یه شماره نشونم میده که خیلی بد خط نوشته شده.

  بعضی‌ها هم هستند که موبایل دارن، ولی شمارشو بلد نیستن! راه این یکی رو پیدا کردم. گوشیشون رو میگیرم و باهاش یه تک زنگ به شماره‌ی خودم میزنم. اینطوری شمارشون میوفته و میتونم تو سایت وارد کنم.

 اینکه توی سایت بیمه، بشه شماره‌ی همراه بیماران رو پیدا کرد خیلی خوبه و میتونه در بسیاری از موارد به درد بخوره. ولی تهیه‌ی این بانک اطلاعاتی کار داروخونه‌ها نیست. معلوم هم نیست اطلاعاتی که به این طریق جمع آوری میشه تا چه حدی صحت داشته باشه. بیمه‌ها خیلی راحتتر میتونن موقع تمدید اعتبار دفترچه‌ها این اطلاعات رو جمع آوری کنن و توی سیستم ذخیره کنن.